Την είδα.

Βρισκόμουν πριν λίγες μέρες στην Πάτρα.
Το βραδάκι μαζί με 2 φίλους πήγαμε στην παραλία του Ρίου για να φάμε.
Κάτσαμε στο τραπέζι που μας επέλεξε ο μαγαζάτορας.
Εγώ είχα ωραία θέα,έβλεπα μια χαρά τον απέναντι τοίχο.
Στο διπλανό μας τραπέζι καθότανε 2 κοπέλες.
Δεν τις πρόσεξα καθόλου.Ειχα απορροφηθεί από την κουβέντα που είχα με τους φίλους μου.
Σε μια άθελη ματιά που έριξα προς το τραπέζι δίπλα μου,παρατήρησα ότι πρέπει νάνε και γαμώ τα τυπακια.
Σίγουρα δεν ηταν θύματα των γυναικείων περιοδικών.Φαινόταν ότι είχαν μια άλλη κουλτούρα.
Η ώρα είχε περάσει όταν τις είδα να σηκώνονται για να φύγουν.
Ήταν σχεδόν δίπλα μου όταν ακούω το γεια που έλεγαν στον σερβιτόρο.
Αμέσως τινάχτηκα,η φωνή, μού ηταν πολύ γνωστή.
Και όχι μόνο η χροιά της ,αλλά και ο τρόπος της ομιλίας ακόμα και ο μορφασμός του προσώπου.
Χωρίς να το σκεφτώ φώναξα το όνομα της,καθως ήδη είχε απομακρυνθεί.
Δεν γύρισε .
Θεώρησα ότι έκανα λάθος.Έχουν περάσει κιόλας 15 χρόνια.
Θα μπερδεύτηκα.
Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο,είχα τον νου μου μήπως την δω.
Ειχα μάθει παλιά ότι όταν πήγαινε στην Πάτρα για δουλειές,έμενε στο ίδιο ξενοδοχείο με μένα.
Δεν ανέβηκα στο δωμάτιο αμεσως,έκατσα για ώρα στο σαλόνι .
Κάτι μου λεγε ότι είναι κάπου κοντά.Το αισθανόμουν.
Ρε Zouri,άντε πήγαινε για ύπνο.Πολλή φαντασία έχεις.
Οταν κατέβηκα την επόμενη μέρα για πρωινό,σκεφτόμουν πια θα είναι η πρώτη μου κουβέντα μόλις την δω.
Πράγμα όμως που δεν έγινε.
Όσο και να περίμενα,δεν εμφανίστηκε πουθενά.
Καθώς πλήρωνα τον λογαριασμό μου στην reception,μου δίνουν και ένα μήνυμα που είχα.
Ήταν ένα χαρτί.
» σου δίνω το πιο θερμό μου φιλί »
Ήταν ο γραφικός της χαρακτήρας.
Η μέρα ξεκίνησε διαφορετικά από τις υπόλοιπες.
Με ένα καθυστηρημενο φιλί.
Χρειάστηκαν 15 ολόκληρα χρόνια για να μου παραδοθεί.