Με χαρά διάβασα το δεύτερο βιβλίο του Γκάζι Καπλάνι.Ο λόγος του αποπνέει μια ηρεμία και μια ανάλυση χωρίς άσκοπες κραυγές.
Οι ιστορίες του συμβαίνουν δίπλα μας,αλλά δεν τις ακούμε πουθενά.
Τα μονόστηλα των εφημερίδων χάνουν μπροστά στην μισαλλοδοξία των πρώτων σελίδων.
Η αξία των δεύτερων είναι πιο μεγάλη στο παζάρι του μίσους.
Χαίρομαι όμως που η σκέψη του Γκαζι καταγράφεται και ο σπόρος του λόγου του,ήδη έχει αποδώσει.
Σήμερα έχω την χαρά και την τιμή να πούμε λίγες κουβέντες για το βιβλίο του «με λένε Ευρώπη»,πάμε λοιπόν…
-Στο βιβλίο σου αναφέρεσαι στον μέλλοντα χρόνο 2041.
Πιστεύεις ότι στην χώρα μας εκείνη την χρονιά θα έχουν αλλάξει πολλά στο μεταναστευτικό ή ότι πάνω κάτω θα είμαστε στα ίδια?
– Βέβαια στο βιβλίο μου ο κεντρικός ήρωας επιστρέφει στην Αλβανία του 2041, μια χώρα που πράγματι έχει αλλάξει πολύ. Σχετικά πλούσια, μέλος των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, γεμάτη νεόπλουτους, μετανάστες και ρατσιστικά συνθήματα στους τοίχους των Τιράνων… Όσο για την Ελλάδα το 2041 σίγουρα θα έχουν αλλάξει πολλά πράγματα – θέλω να πιστέψω προς το καλύτερο. Φαντάζομαι ότι οι ίδιοι οι μετανάστες θα έχουν αλλάξει τότε την Ελλάδα, σε πολλά πράγματα προς το καλύτερο, όπως πάντα γίνεται στην ιστορία της μετανάστευσης. Εύχομαι, λόγου χάριν, αυτοί οι νέοι Έλληνες πολίτες να έχουν μια διαφορετική φορολογική συνείδηση, να παρκάρουν λιγότερα παράνομα, να ασχολούνται περισσότερο με την αξία του συνανθρώπου τους παρά με την καταγωγή του… Και να μην ζουν με τον φόβο της χρεοκοπίας…
–Η Ευρώπη σήμερα είναι μια θελκτική γυναίκα ή μια παράξενη γριά?
– Και τα δυο νομίζω. Η Ευρώπη σημαίνει πολλά πράγματα, πολλές γλώσσες, πολλές αντιφάσεις. Σιγά σιγά όμως η Ευρώπη αρχίζει και γίνεται μια ιδέα. Μια ιδέα που έχει ρίζες παλιές αλλά που στον 20ο αιώνα οικοδομήθηκε για δεκαετίες με τεχνοκρατικό τρόπο. Πριν την δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης αυτό που λέμε «Ευρώπη» αυτοκτόνησε δυο φορές με δυο Παγκοσμίους Πολέμους, χωρίστηκε με τείχη σε Ανατολή και Δύση. Σήμερα είναι ενιαία και μπροστά στη μεγαλύτερη πρόκληση: να γίνει πραγματικά ενιαία και ομοσπονδιακή ή να γίνει χίλια κομμάτια ξανά. Στην δεύτερη περίπτωση θα αυτοκτονήσει για τρίτη φορά. Στον σημερινό κόσμο κανένας δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις παγκόσμιες προκλήσεις μόνος του…
-Στην φωτογραφία σου στην τελευταία σελίδα του βιβλίου ,είσαι μπροστά από ένα παλιό κατεστραμμένο αμάξι.Επιδέχεται επιδιόρθωση ή είναι πια για πέταμα?
– Το αμάξι αυτό το βρήκα τυχαία στον Πόρο! Η φίλη μου είχε την ιδέα να με τραβήξει μια φωτογραφία μπροστά σε αυτό το ερείπιο, έτσι για πλάκα. Μου άρεσε όμως όταν την είδα. Μου άρεσε και για το γεγονός ότι ήταν κάπως «αιρετική» για έναν μετανάστη, υπό την έννοια ότι οι πιο τρέντι φωτογραφίες που οι μετανάστες στέλνουν στα σπίτια τους είναι μπροστά σε αστραφτερά, καινούργια αμάξια που έχουν αγοράσει μόλις. Το καινούργιο, μεγάλο αμάξι αποτελεί το σημάδι της επιτυχίας στα ξένα. Έτσι ήταν και είναι ακόμα και για τους Έλληνες, μετανάστες ή μη… Κάθε φορά που πάω στην Αλβανία μια από τις πιο βασικές ερωτήσεις είναι «τι αμάξι έχεις;». Όταν απαντώ ότι δεν έχω αμάξι οι συνομιλητές μου παθαίνουν πλάκα. Έχουν ένα ύφος του τύπου: «τότε γιατί μετανάστευσες;». Και η αλήθεια έιναι ότι δεν έχω αμάξι. Μάλιστα έχω μια καχυποψία προς το αυτοκίνητο, την οποία απέκτησα στην Αθήνα, όπου το αυτοκίνητο δεν σέβεται τίποτα: ούτε πεζοδρόμια, ούτε ανθρώπους….
-Αν δούλευες σε ένα ληξιαρχείο και σου ζητούσε τα χαρτιά του ένα παιδί από την Αφρική που γεννήθηκε στην Ελλάδα,πως θα απαντούσες στο όλο περιέργεια βλέμμα του όταν θα του λεγες να παει να τα πάρει από την πατρίδα του,που δεν έχει επισκεφτεί ποτέ?
– Δεν νομίζω ότι θα δουλέψω ποτέ σε ληξιαρχείο. Κάποια στιγμή, ίσως, θα σου πω την ιστορία με την αντίδραση της υπαλλήλου στον δήμο Αθηναίων όταν κατέθεσα ο ίδιος τα χαρτιά μου για να γίνω Έλληνας πολίτης. Περιττό να σου πω ότι έχει περάσει χρόνος και δεν έχω λάβει απάντηση. Περιττό να σου πω επίσης ότι πλήρωσα 1500 ευρώ ως παράβολο. Ξέρεις, μετά από τόσο χρόνια έχω καταλάβει ότι ο «ξένος» είναι ένας καθρέφτης όπου απεικονίζονται σε υπερμεγέθυνση οι αρετές και οι εφιάλτες του εαυτού. Θα έλεγα το εξής: «πες μου πως συμπεριφέρεσαι στον «ξένο» για να σου πω με σιγουριά πως συμπεριφέρεσαι στον εαυτό σου»…
-Μήπως για την πλήρη ενοποίηση της Ευρώπης,έπρεπε πρώτα να υπηρχε μια ενιαία γλώσσα και κατόπιν η νομισματική ένωση?
– Δεν υπάρχει νόμισμα χωρίς κράτος. Κατά την γνώμη μου, η Ευρώπη ή θα γίνει ομοσπονδιακό κράτος ή όλες οι χώρες που απαρτίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση θα επιστρέψου στα παλιά τους νομίσματα και στην ολοκαίνουργια μιζέριά τους…
Ευχαριστώ πολύ Γκαζι.
Εδώ όποιος θέλει μπορεί να διαβάσει τι είχαμε πει 4 χρόνια πριν με αφορμή το πρώτο σου βιβλίο.
www.zouri.gr 