Συγνώμη φίλοι – Më falni miq.

το σημερινό μου κείμενο είχε δημοσιευτεί παλιότερα και είχε μεταφραστεί στα Αλβανικά από τον φιλο μου N.Ago.
Το ξαναδημοσιεύω σήμερα και στις 2 γλώσσες για να μην ξεχνάμε ότι δίπλα μας κατοικούν άνθρωποι προερχόμενοι από άλλες χώρες του πλανήτη.Χθες μπορεί να ήταν οι γονείς μας μετανάστες στην Γερμανία ή στην Αυστραλία.Αύριο,μπορεί να είμαστε εμείς οι ίδιοι μακριά από τον τόπο μας.
Πάντα όμως να θυμόμαστε ότι οι άνθρωποι δεν χωρίζονται με έγκυρα ή όχι διαβατήρια.
Në vitet e fëmijërisë së hershme,nuk mbaj mend të kishim emigrantë në qytetin ku banoja. Flasim për periudhën e viteve ’60-’70. Dëgjoja shpesh se disa kshin xhaxhallarët në Gjermani,Australi dhe gjetkë.
Pas 1974-ës, erdhën disa bashkëmoshatarë nga ish-Bashkimi Sovjetik dhe disa fëmijë të tjerë nga Qipro, pas ndërhyrjes turke atje. Rreth 1977-ës kisha shkuar në Shkup(pjesë e Jugosllavisë atëherë) dhe isha mahnitur nga ambientet e tyre sportive.
Hm! Edhe dashuria ime e parë ishte një jugosllave. Pati ardhur edhe në Greqi më 1979-ën për të marrë pjesë në Lojrat Ballkanike. Ishim të dy nxënës të vitit të dytë të Liceut. Pati dalë e dyta. Ishte dita e ngjarjeve në rrugën Sina(në Athinë), pas një tubimi të ndaluar të punojësve të bankave. Qe hera e parë që “mblodha” ca shqelma nga policia.
Pas një viti ekzaktësisht, shkova ushtar. Një mesnatë, aty rreth orës 2, shkova në banjë. Atje, në dyert e banjave, ushtria greke kishte vënë roje …pomakë grekë(minoritarë bullgarëfolës të Thrakës)! Për asgjë tjetër nuk u kishin besim. Vetëm për të ruajtur banjat dhe vetëm natën. Sigurisht, as që bëhej fjalë për armë. Qe hera e parë që u ndjeva i turpëruar kundrejt njerzëve . Qysha asaj ajo kohe, nisa të shqetësohem për shumë ndodhi. Isha i vetmi grek që u flisja dhe rrija me ta me orë të tëra.Paskëtaj, pasi u shpërndamë nga qendra, letrat që më vinin në greqisht, kalonin disa kontrolle e pastaj vinin tek unë…! Pas disa vitesh, i punësuar në qendër të Athinës, konstatoja gjithnjë e më shpesh, sesi ndërronin ngjyrë gjitonët. Fillimisht mbaj mend polakët. Dalëngadalë nisi të ndryshojë e gjithë qendra e qytetit. Ngaqë udhëtoja shpesh jashtë, diçka të tillë e konsideroja krejt normale. Kishte ndodhur në Britani dhe Itali, ku dhe udhëtoja më gjithnjë. Më patën mësuar ,madje, kurrë të mos pyesësh tjetrin, nga është!
Në njërin nga udhëtimet e mia në Milano, u njoha me një vajzë që studionte atje. Më vonë më tha se origjina e saj ishte nga Shqipëria. Dhe asokohe mësova se, në Evropën kristiane dhe demokratike, për disa, kufijtë janë akoma të mbyllur. E drejta për të lëvizur të lirë, për ata nuk ekziston. Dikur nuk i linte E.Hoxha dhe u ngriente barriera, e m’andej Evropa i vuri sërish pas gardhit! Jo të njëjtat pengesa por të reja dhe akoma më të vështira. Qysha asaj kohe, sa herë ndeshem me një emigrant, ul kokën e ndjej turp për gjithçka kanë pësuar në vendin tonë.
Më falni miq!
Shkroi për “Rrugën e Fabrikave”,blogeri “Zouri”

Όταν ήμουν παιδί ,δεν θυμάμαι να είχαμε μετανάστες στην πόλη που έμενα.Βρισκόμαστε στην δεκαετία του 60 με 70 .Άκουγα ότι κάποιοι είχαν θείους στην Γερμανία,στην Αυστραλία και αλλού.
Μετά το 1974 ,ήρθαν κάποια Ελληνόπουλα από την τότε Σοβιετική Ένωση ,και κάποια άλλα παιδιά από την Κύπρο,μετα την Τουρκική εισβολή.
Περίπου το 77 είχα πάει στα Σκόπια ( περιοχή της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας ακόμα ),και είχα εντυπωσιαστεί από τις αθλητικές τους εγκαταστάσεις.
Χμμμ,και ο πρώτος μου εφηβικός μεγάλος ερωτας ήταν μια Γιουγκοσλάβα.Είχε έρθει και στην Ελλάδα το 1979 για να τρέξει στους Βαλκανικούς αγώνες .Δευτέρα Λυκείου πηγαίναμε και οι δυο .Είχε βγει δεύτερη.Ηταν η μέρα που έγιναν τα επεισόδια στην οδό Σίνα ,σε μια απαγορευμένη συγκέντρωση των τραπεζικών.Ηταν η πρώτη φορά που είχα φάει κάποιες αδέσποτες από τα ΜΑΤ.
Μετά από ένα χρόνο ακριβώς πήγα φαντάρος. Ενα βράδυ κατά τις 2 πήγα στην τουαλέτα. Και εκεί ,ναι εκεί ,το Ελληνικό κράτος ειχε βάλει σκοπούς ,Έλληνες Πομάκους .Δεν τους εμπιστευόταν για τίποτα άλλο.Μόνο για να φυλάνε τουαλέτες και μονο την νύχτα .Φυσικά όπλα και λοιπά δεν είχαν .Ηταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα ντροπιασμένος απέναντι σε συνανθρώπους μου.Απο τότε έγινα ανήσυχος για πολλά .Ημουν ο μόνος Έλληνας που τους μιλούσα και καθόμουν ώρες μαζί τους .Αργότερα Όταν φύγαμε από το κέντρο,τα γράμματα που μου έστελναν στα Ελληνικά γραμμένα ,περνούσαν από πολλούς ελέγχους μέχρι να φτάσουν στα χέρια μου.
Μετά από χρόνια ,δούλευα στο κέντρο της Αθήνας ,και έβλεπα να αλλάζουν χρώμα οι γειτονιές.Πρώτα θυμάμαι τους Πολωνούς. Σιγά σιγα άλλαζε όλο το κέντρο της πόλης .Ταξίδευα συχνά έξω και θεωρούσα ότι ήταν κάτι απόλυτα φυσιολογικό.Είχε ήδη γίνει στην Βρετανία και στην Ιταλία ,όπου πήγαινα και πιο τακτικά .Μουχαν μάθει μάλιστα ότι ποτέ δεν ρωτας τον άλλο από που είναι .
Σε κάποιο ταξίδι μου στο Μιλάνο,γνωριζομαι με μια κοπέλα που σπούδαζε εκεί. Αργότερα μου είπε ότι η καταγωγή της ήταν από την Αλβανία. Και εκεί έμαθα ότι στην δημοκρατική και χριστιανική Ευρώπη,για κάποιους είναι κλειστά τα σύνορα.Το δικαίωμα στην μετακίνηση τους δεν υπάρχει. Παλιά δεν τους άφηνε ο Χότζα και έχτιζε τείχη,και στο κατόπιν η Ευρώπη τους ξαναέβαλε τα τείχη .Όχι τα ίδια αλλά καινούργια και χειρότερα. Και από τότε κάθε φορά που συναντώ στο διάβα μου έναν μετανάστη ,σκύβω το κεφάλι από ντροπή για όλα αυτά που έχουν υποστεί στην χώρα μας.
Συγνώμη φίλοι!
Έγραψε ο Zouri για τον “Δρόμο με τις Φάμπρικες”