Να προλάβω να της πω …

Κάποτε αυτή ήταν η απάντηση μου στην ερώτηση που είχα δεχτεί ,
για το τι θα έκανα αν ξαφνικά έβλεπα να πέφτει το αεροπλάνο με το οποίο θα ταξίδευα .
Η απάντηση μου ήταν εντελώς αυθόρμητη και μέσα από την καρδιά μου
– να προλάβω να της πω πόσο την αγαπώ .
Δεν της τοχα πει αν και το αισθανόμουν.
Κρυβόμουν ?
Φοβόμουν ?
Δεν είχα βρει την στιγμή ,την κατάλληλη στιγμή ?
Και όμως κάθε στιγμή είναι κατάλληλη για να πεις μια τόσο ωραία χρωματιστή φράση .
Εγώ δεν τόλμησα .
Την έβλεπα να φεύγει και δεν την ακολούθησα .
Ο άλλος όμως δεν μπορεί να περιμένει εσένα ,για το πότε θα εκφραστείς .
Ειναι ανοιχτός σε νέες διαδρομές.
Να φύγει από την στασιμότητα σου .
Να γνωρίσει νέες αγάπες,νέα όνειρα .
Να δοθεί .
Πέρασαν χρόνια ,από τότε .
Ο καθένας έχει πάρει τον δρόμο του .
Με νέους συνοδούς στο ταξίδι .
Με διαφορετικούς χτύπους της καρδιάς .
Διαφορετικά μάτια να κοιτάει .
Και την συναντάς μέσα σε ένα αεροπλάνο .
Καθώς σου δίνει το δεξί της χέρι ,βλέπεις ότι το αριστερό της κρατάει ένα αντρικό .
Παρατηρείς αν εκείνη την στιγμή το σφίγγει περισσότερο ή αν το αφήνει πιο χαλαρό ?
Εσύ ομως  την κοιτάς μόνο στα μάτια .
Στα μάτια αυτά που σε είχαν κερδίσει από την πρώτη στιγμή .
Και αμέσως νοιώθει όλα αυτά που δεν της έλεγες τόσο καιρό .
Το ξέρω,ήρθε η γλυκιά της απάντηση .
Και αυτό από μόνο του σου αρκεί .
Το μεγαλείο της αγάπης συνεχίζει να υπάρχει ακόμα και αν δεν υπάρχει η ανταπόκριση .
Δεν σβήνει την στιγμή που ο άλλος δεν θα πλησιάσει την φωτιά σου .
Θα χαμηλώσει την φλόγα του μόνο σε κάτι πιο δυνατό .