Το Cairo με τα μάτια του Zouri….

Ένα ταξίδι που θα μου μείνει αξέχαστο.
Μια βουτιά στο χθες που τραβάει το σήμερα στο να γυρίσει πίσω.
Ένας κρίκος με την Ελλάδα.
Ένα σταυροδρόμι δύσης και Ανατολής.
Κατάλαβα πολύ καλύτερα την χώρα μας,με την επίσκεψη μου στο Κάιρο.
Είδα όλα αυτά που έχουμε ακόμα,η αφήσαμε με το ζόρι,
αλλά κάπου είναι κρυμμένα περιμένοντας να βγουν ξανά έξω.
Άκουσα ,είδα ,μύρισα την Ελλάδα,μέσα από την ζωή στο Κάιρο.
Είναι η πόλη με τους χίλιους μιναρέδες,τα χίλια χρώματα,και τις χίλιες κόρνες.
Ξεκινάμε με την «αταξία»που υπάρχει στους δρόμους.
Με τα φανάρια που υπάρχουν αλλά δεν υπάρχουν.
Βαρεθήκανε και αυτά ,και μείνανε μόνιμα στο πορτοκαλί,
και ο καθένας πατάει την κόρνα του και φεύγει.
Είναι ο ήχος της πόλης,που ακούς συνέχεια.H κόρνα των αυτοκινήτων.
Δεν υπάρχουν διαβάσεις πεζών.
Για να διασχίσει ευρωπαίος μια λεωφόρο,είναι τελείως αδύνατο.
Αλλά παρ όλα αυτά οι κάτοικοι της πόλης,έχουν βρει ενα κώδικα και δεν έχουμε ατυχήματα.
Καθώς το αεροπλάνο ,είναι έτοιμο για την προσγείωση του,βλέπεις όλα τα κτίρια,να έχουν αυτό το ιδιαίτερο χρώμα της ερήμου.
Είναι το χρώμα της πόλης,θέλοντας να δείξει και τον σημαντικό ρόλο που παίζει η έρημος σε αυτή την χώρα.
Ο Νείλος είναι το δεύτερο στοιχείο της πόλης,και θα εντυπωσιαστείς περπατώντας παράλληλα με αυτόν.
Με το που παίρνω την βαλίτσα μου,αμέσως με πλησιάζουν για ταξί.
Μπαίνω στο πρώτο λεωφορείο που βλέπω μπροστά μου,χωρίς να ξέρω τον προορισμό του.
Μόνο ντόπιοι μέσα,γιατί τους ξένους τους περίμεναν λεωφορεία,που τα φυμε τζάμια,πολλές φορές δεν σε αφήνουν να αγγίξεις την πόλη.
Ευτυχώς δεν πήγε μακριά,και κατέβηκα εκεί που είδα να κατεβαίνουν οι περισσότεροι.
Ψάχνω για ταξί.Δεν υπάρχουν πιάτσες για να σε περιμένουν.
Κάποιος θα σε πλησιάσει.
Διαλέγω έναν,παζαρεύω την τιμή,και τον ακολουθώ.
Όταν βλέπω το ταξί,καταλαβαίνω ότι σε αυτή την πόλη θα γνωρίσω την ανατολή.
Ένα παλιό lada,πλήρως διαλυμένο μέσα και έξω,αλλά παρ όλα αυτά,
ψιλοτσουλουσε.Ταξιμετρο?χαχαχα

 

Στα 30 λεπτά της διαδρομής,μέχρι το ξενοδοχείο,βλέπεις όλα αυτά που θα σε μαγνητίσουν στην πόλη.
Αυθεντικές εικόνες,από μια ζωή,που εμείς οι Έλληνες μπορούμε και την νοιώθουμε,γιατί διασχίσαμε και εμείς αυτό το μονοπάτι.
Αστυνομικοί καλά οπλισμένοι,ανά 5 μέτρα,νομίζουν ότι σου παρέχουν το αίσθημα της ασφάλειας.
Το ξενοδοχείο μου 5 *,στις όχθες του Νείλου,εκεί όπου οι τουρίστες προσπαθούν να δείξουν την αξία της χρυσής πιστωτικής του κάρτας.
Στην είσοδο του ,δεκάδες Αστυνομικοί,ελέγχουν τα πάντα.
Εγώ μόνιμα,γιατί συναντώ αυτή την σκηνή και στην Ασία,
αφήνω το μηχάνημα ανίχνευσης να χτυπάει δαιμονικά,
και προχωρώ χωρίς να τους δίνω σημασία.
Αφήνω τα πράγματα μου,και φεύγω αμέσως να προλάβω μια πόλη που κατάλαβα ότι θα με αιχμαλωτίσει στο μυστήριο της.
Πρώτη γνωριμία με την πόλη με την αγορά του khan El-Khalili.
Χιλιάδες μαγαζάκια,πουλάνε την πραμάτεια τους,σε ενα γνήσιο ανατολίτικο παζάρι.
Υπάρχει ο πιο κομψός δρόμος για τους τουρίστες,αλλά υπάρχει και ο χωματόδρομος,για τους ντόπιους.
Προτίμησα να γνωρίσω την αγορά ,στον δρόμο για τους ντόπιους.

 

Οι εικόνες απίστευτες.όλα τα παλιά επαγγέλματα,βρίσκονται εδώ στην αυθεντική μορφή τους.
Αδύνατον να συλλάβουν αυτοί οι άνθρωποι,ότι στον υπόλοιπο κόσμο,έχουν πάψει να υπάρχουν πάνω από 100 χρόνια.
Αυτοί επέλεξαν να συνεχίσουν έτσι.
Και μετά από 100 χρόνια,αυτοί πάλι στο ίδιο σημείο θα είναι.
Αφού περπάτησα για ώρα το παζάρι,θέλησα να βρω το ξακουστό καφέ Φιζαουι(καθρέφτες)
Εδώ έπινε τον καφέ του ο Καβάφης,και ο Μοσκώφ.
Δυσκολεύτηκα να το βρω,και στην 5 φορά που έκανα τον κύκλο,κατάλαβα ότι οι Αστυνομικοί
λέγοντας μου συνεχώς όποτε ρωτούσα straight and left,ότι είναι τα μοναδικά αγγλικά που ξέρουν.
Αμέσως με το που αντίκρισα τον καφέ,αισθάνθηκα διαφορετικά.
Έκατσα και ήπια το τσάι μου,και κάπνισα τον ναργιλέ μου,

και προσπάθησα να γυρίσω πίσω τον χρόνο.
Νομίζω ότι έχω πιει τον καφέ μου στα καλύτερα μέρη,αλλά εδώ στο καφέ Φιζαουι,
ένοιωσα ότι ανακάλυψα την μηχανή των αισθήσεων και του χρόνου.
Το βράδυ ντύθηκα Zouri εφεντης,και βούτηξα στην μουσική της Ανατολής.
Έκλεισα τα αυτιά μου,στις προτάσεις των ανθρώπων από το ξενοδοχείο μου,
και εμπιστεύτηκα έναν ταξιτζή,και αρχίσαμε να γυρνάμε στα νυχτερινά κέντρα του Καΐρου.
Γυρνούσαμε βλέποντας το ενα πίσω απ το άλλο.
Ολα είχαν το χρώμα της Ανατολής,και σταμάτησα σε αυτό
που δεν θα υπήρχε μέσα τουρίστας.
Ένα αυθεντικό αραβικό μαγαζί.
Αλλά η ώρα ήταν ακόμα 12.30,
και η νύχτα δεν έχει ξεκινήσει στην πόλη.
Μετά τις 2 το βράδυ ,μαζεύτηκε ο κόσμος για ενα γλέντι που κρατάει μέχρι τις 10 το πρωί.
Κάθε τραγουδιστής είχε την δική του 20 μελή ορχήστρα,με το τουμπελέκι βασικό όργανο.
Τα πρώτα τραπέζια,πετούσαν στον στην τραγουδιστή -τρία,λεφτά στον αέρα,
και 2 άτομα που ήταν για αυτόν τον σκοπό εκεί,μαζεύανε από κάτω τα λεφτά.
Εμαθα μετά ότι τα λεφτά αυτά περίπου είναι 1000-3000 ευρω.
Κορίτσια που είχαν έρθει μόνα τους χορεύανε τσιφτετέλι,με τον δικό τους μοναδικό τρόπο.
Η μαντίλα δεν είναι εμπόδιο στην θηλυκότητα,αλλά είναι το διαβατήριο προς το σαγηνευτικό και απόκρυφο.

 

Η βραδιά δεν έλεγε να τελειώσει,αλλά έπρεπε να συνεχίσω την περιπλάνηση μου,το επόμενο πρωινό.
Οι πυραμίδες της Γκίζας.Η Γκιζα είναι μια περιοχή λίγο έξω από το Κάιρο,(7 χλμ).
Από τον δρόμο ακόμα βλέπεις τις πυραμίδες,σαν να ακουμπάνε τα τελευταία σπίτια.
Σαν να είναι μέσα στο κέντρο της ζωής.
Το μυστήριο των πυραμίδων,θα σε καθηλώσει.
Βλέπεις ενα από τα 7 θαύματα της αρχαιότητας,
αλλά θα μαγευτείς ακόμα περισσότερο,μόλις αντικρίσεις την Σφίγγα,
και την θέση που έχει ανάμεσα τις πυραμίδες.

Είσαι σε ενα σημείο που δεν θέλεις να φύγεις ποτέ,
και προσπαθείς να πλάσεις μια ιστορία για τον χώρο που βρίσκεσαι.
Παιδιά πάνω σε καμήλες,θα σε καλέσουν σε ενα ταξίδι.
Ακολούθησε τους.
Από μουσεία το Κάιρο,έχει πάρα πολλά.
Ξεκίνησα με το αιγυπτιακό μουσείο.
Τα ευρήματα του Τουταγχαμών,οι μούμιες είναι κάποια από τα εκθέματα που θα σε εντυπωσιάσουν.
Το τζαμί του τουρκαλβανου Μοχαμετ Αλι,είναι σε ενα από τα ψηλότερα σημεία της πόλης.
Μοιάζει πολύ με την Αγια Σοφια,λένε οι Ελληνικοί οδηγοί.
Με το μπλε τζαμί λένε οι ντόπιοι.
Είναι πάρα πολύ ωραίο.Υπάρχει όμως και το χριστιανικό Κάιρο.
Επισκέφτηκα την εκκλησία του Αγ.Γεωργίου.
Μια ελληνική ορθόδοξη εκκλησία,
όπου η ασημένια εικόνα του αγίου,είναι του 12 αιώνα μ.Χ.

 

Διάβασα ότι κάποιες εικόνες είναι του Παρθένη.
Στο προαύλιο του ναού,υπάρχουν πολλά ψηφιδωτά.
Για το βράδυ .επέλεξα να πάω σε ενα ευρωπαϊκό bar.
Γρήγορα κατάλαβα το λάθος μου και έφυγα.
Τι διαφορά έχει για ενα Ευρωπαίο να είναι σε ενα ίσως και της ίδιας αλυσίδας bar,στο Κάιρο.
Χθες μπορεί και να χόρευες στην πατρίδα σου,και σήμερα να κάνεις το ίδιο σε ενα διαφορετικό μέρος.
Δεν βλέπεις τίποτα καινούργιο.
Εσύ,είναι καλύτερα να κάτσεις στη χώρα σου.

Έψαξα να βρω τους δερβίσηδες,αλλά από ότι κατάλαβα
αυτό είναι πλέον μόνο για τουριστική ατραξιόν.
Τυχαία,ενα απόγευμα,έπεσα σε αυθεντικούς του είδους.

Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη στο σήμερα της πόλης,
και στην αγορά του.
Όλες οι ευρωπαϊκές μάρκες ρούχων,έχουν μαγαζιά εδώ στο τεράστιο mall,που έχει η πόλη.
Το νέο Καιρο,είναι μια αντιγραφή των μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων,
αλλά που οι ίδιοι κάτοικοι του,προσπαθούν να απαλλαγούν από αυτό.
Ωραίοι δρόμοι,ωραία σπίτια,
και ξαφνικά βλέπεις το ανατολίτικο τραμ,να το διασχίζει σαν να το περιπαίζει.
Το ταξίδι μου στο Καιρο,είναι ενα από τα καλύτερα που έχω κάνει.
Ενοιωσα απόλυτα ασφαλής,όπου και αν κινήθηκα.
Όταν συχνωτιζεσαι με τους κατοίκους της πόλης,
τους κάνεις να σε σέβονται.
Οι Αιγύπτιες,είναι ωραίες,και εκπέμπουν μια σεξουαλικότητα.

Ya habibi Cairο.