Έχοντας αρχισει λόγω καραντίνας τα πανω κάτω στους δρόμους της γειτονιάς ,παρατηρώ καλύτερα τα κτίρια .
Στην πλατεία,χωμένο ανάμεσα σε δυο καταστήματα εστίασης ,μεγάλων αλυσίδων ,βρίσκεται ενα μικρό φωτογραφείο .Κοιταω καλύτερα μέσα ,ολα ηταν χθεσινά .
Στην κλειστή είσοδο ,είχε μια χειρόγραφη ταμπελίτσα με μπλε στύλο .Επιστρεφω σε 5 λεπτά.
Αυτή η ταμπελίτσα είτε χειρόγραφη αρχικά ,είτε ποιο μετά σε πλεξιγκλάς ,υπήρχε στα περισσότερα μαγαζιά μεχρι την δεκαετία του 2000.
Τότε που το εμπόριο στην χώρα μας ,αποτελούνταν από μικρά μαγαζάκια ,Αντε το μεγαλύτερο να άγγιζε τα 60 τμ.και συνηθως δούλευε μόνο ο ιδιοκτήτης και σπάνια να βοηθούσε η γυναίκα ή όταν μεγάλωσαν τα παιδιά .
Τα μαγαζάκια συνηθως ηταν χωρίς τουαλέτα ,Ετσι όταν ήθελαν να κάνουν την ανάγκη τους ( αυτή ηταν η έκφραση )πεταγόταν κάπου κοντά σε κάποιο καφενείο ,για αυτο είχαν έτοιμη την ταμπελίτσα με το επιστρέφω σε 5 λεπτά .
Αν έπρεπε να πάει να πληρώσει ,ΔΕΗ η ΟΥΛΕΝ ,πάλι τον έσωζε η ταμπελίτσα .
Αν βρισκόσουν στον δρόμο λίγο πριν ανοίξουν ,τους έβλεπες όλους με μια σκούπα στα χέρια να καθαρίζουν κσι το πεζοδρόμιο μπροστά τους ,για να ετοιμαστούν να υποδεχτούν τους πελάτες .
Αυτοί στήριζαν την ελληνική οικονομία ,όπου μαζί με μικρές βιοτεχνίες μεχρι 3 άτομα ,υπήρξαν οι μικρές ατμομηχανές για την όποια ανάπτυξη της χώρας .
Περνώντας τα Χρονια ,μεγάλωσαν τα καταστήματα σε τετραγωνικά ,είχαν προσωπικο ,Ετσι η ταμπελίτσα με το επιστρέφω σε 5 λεπτά χάθηκε.
