Ξαφνικά μαθαίνουμε ότι ένας φίλος μας μπήκε στο νοσοκομείο .
Σαν Έλληνες της υπερβολής που είμαστε αλλα και με περισση αγάπη ,αμέσως ενδιαφερόμαστε να μάθουμε τι εχει και ετσι αρχίζουμε να του στέλνουμε μηνύματα .
Την ίδια σκέψη εχουν κάνει και άλλοι τουλάχιστον 50 .
Ετσι από την μια πλευρά έχουμε 50 φίλους που τον αγαπάνε και από την άλλη έναν ΑΣΘΕΝΗ .
Μεχρι χθες τυχόν μαζί του μιλούσαμε για ώρες .Πλακες ,γέλια ,κουτσομπολιά .
Σήμερα όμως τον βλέπουμε βαρύ .
-έλα τώρα πες κατι
Δεν μας απαντάει .
Εμείς είμαστε ξαπλωμένοι στον καναπέ ,ή στη παραλία με φρεντο εσπρέσο με μια κοφτη μαύρη ζάχαρη .
-τι έχεις ?
– την τάδε ασθένεια
-ειναι σοβαρό ( δηλαδή τον ρωτάς ,θα την βγάλεις ή….
– οχι ρε
-ποτε θα βγεις ?
– όταν γίνω καλα
– αύριο ?
Πρέπει να ξέρετε ότι δεν ειναι σε προγραμματισμένες διακοπές όπου εχει κλείσει και το εισιτήριο επιστροφής .Οποτε μη περιμένετε να σας απαντήσει
– θα επιστρέψω με την πτήση ΒΚ1459
– τι άλλο σου λένε οι γιατροί ?
– ήρθαν εδώ καθίσαμε,ανάψαμε τσιγάρο και μιλήσαμε για ουσίες και οινοπνεύματα.
– επειδή βιάζομαι ,σου γράφω μαζεμένες 8 ερωτήσεις,απάντησε μου
– μεχρι ποτε εχω dead line ?
Κάπως ετσι ο ασθενής πέφτει και άλλο και μαζί με την ασθενεία του εχει να αντιμετωπίσει και μια επίθεση αγάπης μεν αλλα .
Καλο ειναι να ρωτάμε κάποιον που ειναι ποιο κοντά στο περιβάλλον του ασθενή .
Όταν μπαίνει ένας στο νοσοκομείο,δεν ανοίγει ταυτόχρονα και ενα γραφείο τύπου για να απαντάει σε όλες τις ερωτήσεις μας .
Πολύ δε δε στήνουν Τεντες αλλα Αντρέα έξω από το νοσοκομείο .
Τώρα αν αλλάξουμε ολα αυτά ,δεν θα είμαστε Έλληνες .
Α,γιατι παραλίγο να το ξεχάσω .
Δεν αρχίζουμε να του λέμε για τον μπατζανάκη που είχε το ίδιο 🙂
