Είμαι απομονωμένος,

10 χρόνια στο σπίτι. Δεν έχω τηλέφωνο, δεν πολυβγαινω έξω, δεν συναντώ φίλους.
Μόνη συντροφιά μου,ο ήλιος που κάθομαι στο μπαλκόνι και με αγκαλιάζει και τα βιβλία που διαβάζω ακατάπαυστα το ένα πίσω από το άλλο.
Αυτές ήταν οι κουβέντες ,ενός αγνώστου σε μένα κύριου περίπου 65 χρονών, που συνάντησα τυχαία χθες σε ένα καφέ στο κέντρο της πολης.
Τον κοίταξα λίγο καλύτερα, αλλά προτού προλάβω να ανοίξω το στόμα μου είχε φύγει.
Τον κοιτούσα και προσπαθούσα να πλάσω μια ιστορία ,γιατί έχουν συμβεί όλα αυτά
Τι ήταν αυτό που τον απομόνωσε.?
Έγινε κάποια αλλαγή στην ζωή του, που τον οδήγησε στην αυτό απομόνωση.
Κάποια αρρώστια, ένας χαμός δικού του ανθρώπου?