Η διαφορετική αντιμετώπιση στην ίδια αρρώστια.

Δυο φίλοι μου 50 αρηδες,ανακαλύπτουν ότι έχουν ζάχαρο.
Μετά από 2 μήνες συναντώ τον ένα 15 κιλά πιο αδύνατο, και με πολύ μεγάλη προσοχή στην διατροφή του.
Την επομένη μέρα συνάντησα τον άλλον φίλο .Τον βρήκα 2 κιλά πιο αδύνατο, και να προσέχει λίγο την διατροφή του.
-ρε συ ,ο Νίκος έχασε 15 κιλα,και προσέχει πάρα πολύ.Εσενα δεν βλέπω να σε πολυνοιαζει.
-να σου εξηγήσω την δική μου στάση για το ζάχαρο,αλλα και για κάθε κοντινή αρρώστια.
Το πρώτο πράγμα που έκατσα και σκεφτηκα,κατοπιν από την ενημέρωση του γιατρού,
Ότι έχω το ένα και το άλλο,ηταν η εξής.
Αν έχω πραγματοποιήσει όλα ή το μεγαλύτερο μέρος από τα όνειρα μου.
Το πρώτο πράγμα που έβαλα σαν προτεραιοτητα,δεν ήταν το πρόγραμμα διατροφής,
Αλλά να κάτσω να χαρώ όσα δεν έχω κάνει ακόμα.
Όλα αυτά που επιθυμούσα να κάνω από μικρός ή και πιο μεγάλος.
Όλες αυτές οι μικρές χαρές που θα βελτιώσουν τη ζωή μου.
Όταν είσαι κοντά στα 50,ηδη έχεις διανύσει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής σου.
Για αυτό με έπιασε ένα γαμωτο, για αυτά τα όνειρα που μου έχουν ξεφύγει ακόμα.
Ένα βλέπω σίγουρα να μην πραγματοποιείται. Να ζήσω σε μια σοσιαλιστική κοινωνία.
Για αυτό και σκέφτομαι στα σοβαρα,να πάω να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου στο Βιετνάμ.
Το ζάχαρο για μένα δεν ήταν ένα καμπανάκι για την υγεία μου.
Ήταν το κουδούνι της τελευταίας στροφής στον στίβο.
Που σου φωνάζει,
Εεεε, ένας γύρος έμεινε.
Ότι είναι να κάνεις, κάντο τώρα.